یا خدا ها

نک نکته ها از آسمان ، از تار و پود کهکشان.
آمد سحرگاهان صدا، نه یک صدا چندان نوا
که ای نور نور رهروان، زنجیرها را بشکنید.
ایزد تماشا می کند ، نادان حاشا می کند
رو پرده ها را بردارید، دیوارها را بگسلید
اندیشه تان بر باد شد، افکارتان در خاک شد
کو نعره ها کو مردمان، وی آفرید انسان را، می بیند او حیوان را
ما را به رسم آدمی، وآن سوژه های آتشی
افلاکیان را بنگرید، آزادگان را بشنوند
تابو ها را بشکنید، این بود آئین من؟
یا بوده ان ننگین تر از ننگین من
ما بشویم اصوات تان، وآن نغمه های یا خدا
خواهی بگویی یا خدا، گو لیک اول با خود ا

شاعر...