با حیف ها...

حیف از درون سینه ام ، وآن یار پر دیرینه ام
تا آمدم ره بگذرم ، دیدم به راه دیگرم ، وآن راه نپیوده ام ، راهی دگر آمد سرم
ای راه های بی کران وی نام های بی نشان ، نوری فشان ، رقصی نما ، تا دور ها پیدا شود.
وآن دورترها را بگو از آدمی ها قصه گوی، قصه که از شادی پرست ، نه آن که هر دم غصه است.
من در میان آدمی ، چون سوزنم در خرمتی
ای جان جان وی کان و کان، بنمای این بار دگر ، ما را به چشم یار خود ، تا راحت ان هی های دل ، گردد به منت وای دل

خودم